O Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera

Choć oficjalnie nazwa Teatr Powszechny pojawiła się w 1945 r., to pierwszy spektakl „Moralność Pani Dulskiej” odbył się jeszcze pod szyldem Teatru Popularnego. I mimo że do końca lat 40. XX placówka przy ul. Zamoyskiego była główną siedzibą warszawskich Miejskich Teatrów Dramatycznych, to dopiero pojawienie się Ireny Babel na stanowisku kierownika artystycznego sprawiło, że pozycja teatru na kulturalnej mapie Polski znacznie wzrosła. Do sukcesu przyczyniły się m.in. spektakle: „Wojna i pokój” , „Zaklinacz deszczu” czy „Kaukaskie kredowe koło” (reż. Babel), a także „Eurydyka” w reżyserii Jacka Szczęka oraz „Król w kraju rozkoszy” w reżyserii Wandy Laskowskie. W tym samym czasie na deskach Teatru zaczęli pojawiać się tacy artyści, jak: Zofia Kucówna, Wiesława Mazurkiewicz, Zofia Rysiówna, Ryszard Barycz, Tadeusz Janczar czy Adam Hanuszkiewicz, który był także dyrektorem placówki.

Odrębną epokę Teatru Powszechnego stanowią lata pod dyrekcją Zygmunt Hübner, który starannie budował nowe oblicze miejsca. Podjął się reżyserii takich sztuk, jak: „Lot nad kukułczym gniazdem” Kasey’a, „Odpocznij po biegu” Terleckiego, „Spiskowcy” według Conrada. Ponadto pozwalał tworzyć artystom tej miary, co: Andrzej Wajda, Kazimierz Kutz czy Lidia Zamkow, ale także nie pomijał młodego pokolenia: Kajzara, Majora, Falka, Zygadłę, Wiśniewskiego,Cieślaka, Ratyńskiego czy Bukowińską. Teatr z czasów Hübnera to zarówno teatr polityczny, jak również teatr intelektualny, gruntownie przemyślany i z wyraźnym szacunkiem odnoszący się do literatury oraz do przychodzących tam widzów.